อาหารที่ห้ามพลาดเมื่อมาเดินฟู้ดสตรีทที่ย่านโดทงโบริ (Dotonburi) และนัมบะ (Namba) โอซาก้า (Osaka)

ทาโกะยากิ (Takoyaki) มีต้นกำเนิดมาจากโอซาก้า ย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยเอโดะอาหารฝรั่งเศสถูกนำเข้ามาเป็นที่รู้จักครั้งแรกในประเทศญี่ปุ่น ทำให้แป้งสำหรับทำขนมสำเร็จรูปกลายเป็นที่แพร่หลายมากขึ้น จนพ่อค้าอาหารชื่อว่านายเอ็นโดะ โทเมะกิชิ (Tomekichi Endo) เกิดไอเดียดัดแปลงอาหารญี่ปุ่นที่มีอยู่ก่อนหน้า โดยนำแป้งทำขนมสำเร็จรูปดังกล่าวผสมกับปลาหมึกยักษ์ที่มีอยู่มากในประเทศญี่ปุ่น เกิดขึ้นเป็นทาโกะยากิลูกแรกในปี ค.ศ. 1935 แต่กว่าจะมาเป็นทาโกะยากิที่มีลักษณะเป็นลูกกลมๆ วิวัฒนาการของทาโกะยากิได้เริ่มต้นมาจาก “โชะโบะยากิ (Choboyaki)” ที่ใช้วัตถุดิบเหมือนกับทาโกะยากิทุกอย่าง ไม่ว่าจะแป้ง ปลาหมึก ผัก ด้านบนโรยด้วยสาหร่ายป่น (Aonori) และปลาแห้งขูดเป็นแผ่น (Katsuobushi) แต่แตกต่างกันตรงที่โชะโบะยากิจะมีลักษณะแบน และเป็นสี่เหลี่ยมตามแม่พิมพ์กระทะเหล็ก

หลังจากนั้นโชะโบะยากิก็ได้ถูกพัฒนากลายมาเป็น “ระจิโอะยะกิ (Rajioyaki)” เนื่องจากวิทยุเป็น 1 ในอุปกรณ์เทคโนโลยีที่กำลังนิยมในสมัยนั้น จึงมีการตั้งชื่อเมนูอาหารให้สอดคล้องกับคำว่า Radio ในภาษาอังกฤษ โดยระจิโอะยากิจะมีลักษณะเป็นก้อนกลมเหมือนทาโกะยากิ แต่ใช้วัตถุดิบแตกต่างจากโชะโบะยากิ คือ ใส่เนื้อวัวแทนเนื้อปลาหมึก หลังจากนั้น 2 ปีต่อมาระจิโอยากิได้ถูกพัฒนากลายเป็นทาโกะยากิแบบที่เราเห็นกันในปัจจุบัน

โอโคโนะมิยากิ (Okonomiyaki) ถูกคิดค้นขึ้นในญี่ปุ่นช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 และกลายเป็นเมนูยอดนิยมในช่วงระหว่างและหลังสงคราม มีต้นกำเนิดมาจากปรมาจารย์ด้านชาอย่างท่าน เซ็น โนะ ริคิว (Sen no Rikyu) ได้ใช้แป้งสาลีทำขนมแกล้มน้ำชาที่ชื่อ “ฟูโนะยะกิ” (Fu-noyaki) มาทำเป็นขนมที่มีลักษณะเหมือนแป้งเครป ซึ่งเป็นขนมสูตรพิเศษที่เสิร์ฟในพิธีทางศาสนา จากนั้นเริ่มแพร่หลายถึงสามัญชนในช่วงยุคเอโดะ (Edo) ตลอดจนยุคเมจิ (Meji)

ต่อมาขนมฟูโนะยะกิได้ถูกพัฒนากลายเป็นซุเคะโซอุยากิ (Sukesouyaki) ที่มีลักษณะเป็นแป้งเครปสอดไส้ถั่วแดงกวน และเริ่มจำหน่ายตามร้านแผงลอยทั่วไปในช่วงยุคเมจิ (ค.ศ. 1868 – ค.ศ. 1912)

หลังจากเข้าสู่ยุคเมจิอย่างเต็มตัว ชื่อขนมโอโคโนะมิยากิ (Okonomiyaki) ได้ถือกำเนิดขึ้นจากเมืองโอซาก้าและได้ถูกพัฒนาอย่างต่อเนื่อง โดยเปลี่ยนจากขนมหวานไส้ถั่วแดง ให้มาเป็นอาหารคาวแทน ใช้วัตถุดิบเป็นผักและเนื้อสัตว์เพื่อให้อิ่มท้องมากขึ้น ซึ่งขณะเดียวกันที่โตเกียวก็มีขนมที่คล้ายกับโอโคะโนะมิยากิชื่อว่ามงจะยากิ (Monjayaki)

การแพร่หลายของโอโคโนะมิยากิ (Okonomiyaki) เกิดขึ้นจริงจังหลังจากช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 สิ้นสุดลง โดยเริ่มจากอาหารที่ชื่อว่า อิสเซ็นโยโชคุ (Issenyoshoku) เป็นแป้งสาลีละลายน้ำผสมกับกะหล่ำปลี นำไปย่างและราดซอสเพื่อเป็นอาหารว่างให้อิ่มท้อง เนื่องจากสมัยหลังสงครามประชาชนเข้าสู่ช่วงขาดแคลนอาหาร และเมื่อสงครามโลกจบลงที่ฮิโรชิมะก็ทำให้ขนมโอโคโนะมิยากิสไตล์ฮิโรชิมะโด่งดังเป็นที่รู้จักทั่วโลก หลังจากนั้นผู้คนก็เริ่มเพิ่มวัตถุดิบที่ต่างกันออกไป เช่น ไข่ หมู เส้นโซบะ อาหารทะเล โรยหน้าด้วยต้นหอมหรือราดซอสมายองเนส

สำหรับสไตล์คันไซหรือโอซาก้า วัตถุดิบทั้งหมดถูกผสมลงในแป้งสาลีละลายน้ำ แล้วค่อยนำไปย่างรวมกัน

สำหรับสไตล์ฮิโรชิมะ  จะเทแป้งลงกระทะร้อนๆ ให้เป็นแผ่นบางๆ ก่อน จากนั้นจึงใส่วัตถุดิบทับซ้อนลงไปที่ด้านบน และจะใช้กะหล่ำปลีมากกว่าสไตล์คันไซ

คุชิคัตสึ (Kushikatsu) มีจุดเริ่มต้นในโอซาก้าเมื่อปี ค.ศ. 1929 เมื่อเจ้าของร้านดารุมะ (Daruma) ได้เริ่มขายเนื้อแบบเสียบไม้ให้กับแรงงานในท้องถิ่น ทำให้คุชิคัตสึ (Kushikatsu) กลายเป็นที่นิยมในยุคสงครามที่ทั้งราคาถูก อร่อย และกินง่าย โดยเฉพาะกับคนชนชั้นแรงงาน เพราะแป้งที่หนาทำให้อยู่ท้องและให้พลังงานได้ดี จากนั้นก็ได้รับความแพร่หลายและถูกพัฒนาให้ทานง่ายขึ้น โดยการใช้วัตถุดิบที่หลากหลายมาหั่นให้พอดีคำ เสียบไม้ชุบด้วยแป้งบางแล้วจึงนำไปทอด ทำให้ไม่ว่าจะเป็นนักเรียน หรือผู้คนทุกวัยต่างก็ติดใจในรสชาติ

วัตถุดิบที่ใช้ในการทำคุชิคัตสึ (Kushikatsu) มีหลากหลาย เช่น เนื้อสัตว์ต่างๆ หัวหอม และมันฝรั่ง มักทานคู่กับผักกะหล่ำปลีดิบ จิ้มซอสมิโซะ สามารถหารับประทานได้ตามแผงลอยข้างทาง

วิธีทานคุชิคัตสึ (Kushikatsu) แบบคนท้องถิ่น : อย่าจุ่มสองครั้ง!

ในการกินคุชิคัตสึ (Kushikatsu) อย่างถูกวิธี คุณต้องจุ่มคุชิคัตสึลงในซอสมิโซะ ซึ่งเป็นซอสที่ลูกค้าทุกคนจะต้องใช้ร่วมกัน  กฎเหล็กคือ “อย่าจุ่มคุชิคัตสึที่คุณกัดแล้ว ลงไปในถ้วยซอสอีกครั้งเป็นอันขาด!” เพื่อรักษาสุขอนามัยที่ดีของทุกคน

โดยปกติทุกร้านจะเสิร์ฟคุชิคัตสึพร้อมกับกะหล่ำปลีดิบชิ้นโตไว้ให้ เพื่อช่วยไม่ให้แน่นท้องการจากทานของทอด นอกจากนี้ยังสามารถใช้กะหล่ำปลีตักซอสจากภาชนะมาเพิ่มในจานของคุณได้ด้วย